���Dz�����

, które ukończyły 75. rok życia. W 2016 roku na ten cel wydamy 125 mln zł, a w kolejnych latach ok. 600 mln zł rocznie. Projekt dotyczy ok. 3 mln osób.

Darmowe leki dla osób w wieku powyżej 75. roku życia to jedna z obietnic wyborczych premier Szydło. Naturalnie rzeczywistość zweryfikowała możliwości finansowe budżetu i skończyło się na tym, że niektóre leki i art. lecznicze będą częściowo odpłatne. O tym, które będą dostępne za darmo lub za niewielką opłatą, decydować będzie minister zdrowia, który do września ma opublikować stosowny spis.

Bezpłatne leki, środki i wyroby przysługiwać będą na podstawie recepty wystawionej przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu, który zaprzestał wykonywania zawodu i wystawił receptę dla siebie albo dla małżonka, wstępnych lub zstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa.

Biorąc pod uwagę, że na ten cel wydamy średnio ok. 800 mln zł rocznie, to lista bezpłatnych leków raczej będzie krótka. Niemniej projektodawca ma nadzieję, , które przynajmniej częściowo odciążą ich budżety domowe.

W Polsce żyje ok. 3 mln osób w wieku powyżej 75. roku życia

. Średnia długość życia mężczyzn w Polsce wynosi niecałe 74 lata, a kobiet – 81 lat. Z tablic dalszego trwania życia wynika, że przeciętny Polak, który dożyje do 65. roku życia, ma przed sobą ok. 18 lat życia (mężczyzna ok. 14 lat, a kobieta – 22 lata). Próg 75. roku życia w pewnym sensie dyskryminuje mężczyzn, którzy w praktyce na darmową pomoc powinni załapać się odrobinę wcześniej niż kobiety, bo większość z nich po prostu nie dożyje do 75.

Prawdopodobnie w toku prac nad ustawą nikt się za bardzo nad tym nie zastanawiał. W pewnym sensie spisanie mężczyzn na straty znacznie ułatwi przygotowanie listy leków, które można zawężać do chorób, na które cierpią głównie starsze kobiety.

Sytuacja finansowa osób, które przekroczyły 75. rok życia niespecjalnie różni się od sytuacji ludzi, którzy mają 74 lata. Przeciętna emerytura w 2016 roku wyniosła 2 tys. zł brutto – dla mężczyzn wynosi ona ok. 2,3 tys. zł brutto (ok. 2 tys. zł netto), a dla kobiet – 1,6 tys. zł brutto (ok. 1,4 tys. zł netto). Średnia oczywiście nie oddaje rzeczywistości. Tylko 25% emerytów w Polsce pobiera świadczenie do 1,4 tys. zł brutto. Pozostali mają wyższe świadczenia (na 4,9 mln emerytów, 2,1 mln ma świadczenie wyższe od 2 tys. zł brutto).

Chociaż na pierwszy rzut oka emeryci wydają się być najbiedniejsza grupą społeczną, to jednak nie jest to prawdą (o wiele gorzej prezentują się finanse rencistów). Dodatkowo należy zaznaczyć, że kobiety zwykle przejmują emerytury po zmarłych mężach, tzn. rezygnują ze swojego świadczenia na rzecz 80% emerytury męża, która nawet w obniżonej wysokości przeciętnie jest wyższa od emerytury małżonki.

Odbębniona obietnica wyborcza

, że połowa osób starszych zamieszkuje wspólnie z dziećmi lub w bliskiej odległości i to nierzadko właśnie na emeryturach dziadków opiera się budżet domowy gospodarstwa wielopokoleniowego (i to często dlatego nie wystarcza im na niektóre leki).

Rysowanie dramatycznego finansowego obrazu wszystkich osób po 75. roku życia to populizm, bo problem ma o wiele bardziej złożony charakter, a grupa jest niejednorodna. Sytuacja jest kiepska, ale nie oszukujmy się – obraz przeciętnego gospodarstwa domowego w Polsce nie cechuje o wiele lepsza kondycja.

Reguła jest taka, że im jesteśmy starsi tym bardziej pogarsza się nasz stan zdrowia, a tym samym rośnie nasz udział wydatków na leki w budżecie domowym. Idea ustawy wprowadzającej nieodpłatne wydawanie niektórych leków dla chorych jest słuszna, ale nie powinno się jej ograniczać tylko do wieku, ale przede wszystkim do udziału wydatków, na przepisane przez lekarza leki, w dochodzie danej osoby – przy obecnych możliwościach technologicznych jest to wykonalne.

Gdyby sprawę ujmować w ten sposób, to na tańsze lub darmowe leki załapaliby się nie tylko biedni emeryci po 75. roku życia, ale biedni ludzie ogółem, w tym rodziny z dziećmi o niskich dochodach, młodzi opiekujący się niepełnosprawnymi rodzicami lub rodzice opiekujący się niepełnosprawnymi dorosłymi dziećmi, itd. Niestety ustawodawca skupił się tylko na odbębnieniu obietnicy wyborczej, nie przykładając się zbytnio do efektywniejszego rozwiązania problemu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że poprzedni rząd w tym temacie nie zrobił nic.

Ź��ó��ł��: